Stronami postępowania egzekucyjnego są wierzyciel i dłużnik. Po uzyskaniu tytułu wykonawczego, wierzyciel może złożyć wniosek do komornika w sprawie egzekucji należności, czyli zainicjować postępowanie. Komornik jest organem egzekucyjnym, do którego ustawowych zadań należy m.in. wykonywanie tytułów wykonawczych. Zaznaczyć przy tym należy, że zgodnie z treścią art. 804 k.p.c. komornik nie jest uprawniony do rozpoznawania merytorycznych zarzutów co do zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Postępowanie prowadzone jest na ryzyko wierzyciela, który powinien naprawić wyrządzoną swoim działaniem szkodę ( art. 415 i n. k.c.). Dłużnik w postępowaniu egzekucyjnym nie może bronić się zarzutem, że objęte tytułem wykonawczym roszczenie nie istnieje lub wygasło na skutek wykonania świadczenia przez dłużnika. Tego rodzaju zarzut można podnieść jedynie w drodze powództwa przeciw egzekucyjnego ( art. 840 § 1 k.p.c.). Również zarzut przedawnienia nie może być podnoszony przed Komornikiem (art. 804 k.p.c.), a jedynie, jak wskazano powyżej, w drodze powództwa przewidzianego w art. 840u § 1 k.p.c. Obowiązkiem organu egzekucyjnego jest wykonanie tytułu wykonawczego, stosownie do wniosku wierzyciela. Prawidłowo złożony wniosek o wszczęcie postępowania jest zatem wiążący dla Komornika, który obowiązany jest podjąć przewidziane prawem czynności na podstawie i w granicach ustawy, z poszanowaniem zasad etyki zawodowej. Celem należytego wykonania czynności egzekucyjnych Komornik został wyposażony w szereg uprawnień, wśród których wyróżnić należy możliwość uzyskiwania informacji w trybie art. 761 k.p.c., odbierania wykazu majątku od dłużnika, a także stosowanie środków przymusu w stosunku do dłużnika oraz innych osób, w tym również karanie grzywną.
Reasumując należy wskazać, iż komornik sądowy nie posiada legitymacji do badania w postępowaniu egzekucyjnym kwestii materialnoprawnych, gdyż tego rodzaju kompetencje zostały zastrzeżone wyłącznie dla sądów.